Sposób sporządzania przez radcę prawnego poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem, określony w art. 6 ust. 3 zd. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 roku Nr 10, poz. 65 ze zmianami), ma zastosowanie również do uwierzytelniania odpisu pełnomocnictwa (art. 89 § 1 k.p.c.).
Problem powstał w związku ze zmianą przepisów pozwalających radcom prawnym uwierzytelniać dokumenty. Do 1 stycznia 2010 roku radcowie prawni mogli uwierzytelniać jedynie nieliczne dokumenty, m.in. odpis udzielonego im pełnomocnictwa. Obecnie zakres ten jest znacznie szerszy. Przepis art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych pozwala radcom poświadczać odpisy za zgodność z oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Przepis ten wprowadził również konieczną treść poświadczenia. Powinno ono zawierać podpis radcy prawnego, datę i miejsce sporządzenia, a na żądanie również godzinę dokonania czynności.
Zmiany wprowadzono również w Kodeksie postępowania cywilnego. Przepis art. 129 k.p.c. pozwala zastąpić oryginał dokumentu odpisem poświadczonym za zgodność przez radcę prawnego. Takie poświadczenia ma charakter dokumentu urzędowego. Z kolei art. 89 k.p.c. pozwala radcy prawnemu poświadczyć zgodność odpisu nie tylko pełnomocnictwa, ale i innych dokumentów wykazujących jego umocowanie. W tym przypadku jednak poświadczenie nie ma mocy dokumentu urzędowego (istnieje tu niebezpieczeństwo braku bezstronności).
Mimo tej różnicy, w ocenie SN do obu poświadczeń należy stosować art. 6 ustawy o radcach prawnych. W obydwu wypadkach podejmowana przez radcę prawnego czynność ma tożsamy charakter – stwierdzenie, że odpis lub kopia są identyczne z oryginałem i dokonywana jest na potrzeby postępowania cywilnego. Nadto rozszerzenie uprawnień do uwierzytelniania dokumentów w art. 89 k.p.c. zostało wprowadzone tą samą ustawą, co art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych. Dlatego art. 89 k.p.c. powinien być traktowany jako jeden z przepisów szczególnych, do których odsyła art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych.
Ponieważ poświadczenie za zgodność odpisu z oryginałem przez radcę prawnego jest podobne do poświadczenia dokonanego przez notariusza, SN uznał, że również w razie niedotrzymania warunków poświadczenia należy stosować przepisy o brakach formalnych aktów notarialnych. We wcześniejszych orzeczeniach SN wyrażał zapatrywanie, że spośród wymagań ustanowionych w art. 92 § 1 ustawy Prawo o notariacie nie wszystkie mają charakter konstytutywny, przesądzający, że ich brak pozbawia akt notarialnych cech takiego dokumentu. Chodzi tu braki formalne dotyczące jego istoty. Odnosząc powyższe założenia do istoty poświadczenia SN przyjął, że wymagania ujęte w art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych stanowią elementy stanowiące o istocie poświadczenia, ponieważ umożliwiają ustalenie, kto, kiedy i gdzie stwierdził istnienie dokumentu o treści identycznej z odpisem. Brak któregokolwiek z nich powoduje, że poświadczenie niema ustawowo wymaganych cech, nie jest wiec wierzytelne.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011 roku, sygn. akt III CZP 70/11
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz