Przypozwanie, interwencja uboczna

ZAWIADOMIENIE OSOBY TRZECIEJ O TOCZĄCYM SIĘ PROCESIE

Przypozwanie  to zawiadomienie osoby trzeciej o toczącym się procesie i wezwanie jej do wzięcia w nim udziału w charakterze interwenienta ubocznego.

Przypozwać można wyłącznie w formie pisma procesowego, które poza warunkami z art. 126 i n. powinno także wskazywać przyczynę wezwania (będzie nią stosunek prawny łączący przypozywającego i wzywanego) i stan sprawy. Brak tych elementów może być uzupełniony wyłącznie w trybie art. 130. Mimo braku szczególnych unormowań wykładnia celowościowa prowadzi do wniosku, że przypozwanie sąd powinien odrzucić, jeśli w sprawie nie jest dopuszczalna interwencja uboczna (np. interwencja zgłoszona przed sądem trzeciej instancji - por. art. 76, lub w sprawie podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym - por. art. 505⁴ § 1).

SAMO PRZYPOZWANIE NIE CZYNI INTERWENIENTEM UBOCZNYM
 

Samo przypozwanie nie czyni interwenientem ubocznym, przeciwnie - jeśli wzywany zechce wziąć udział w procesie, powinien zgłosić interwencję uboczną. Do interwencji tej wprost zastosowanie mają art. 76-83, z tym że skutki związane z interwencją powstają w stosunku do wezwanego, także jeżeli nie zgłosi on interwencji ubocznej (art. 85). Z punktu widzenia przypozywającego jest zatem obojętne, czy wzywany zgłosi interwencję, skoro już z momentem otrzymania przypozwania wzywany zostanie pozbawiony zarzutu z art. 82, chyba że stan sprawy w chwili otrzymania przypozwania i tak uniemożliwiłby mu korzystanie ze środków obrony. Według  113 reg. sąd. w razie gdy strona przypozwała osobę trzecią, sąd - niezależnie od doręczenia tej osobie odpisu pisma wniesionego przez stronę - zawiadamia tę osobę o terminie najbliższego posiedzenia. Dalszych doręczeń tej osobie dokonuje się tylko w razie przystąpienia w charakterze interwenienta ubocznego.

SKUTKI PRZYPOZWANIA

Wstąpienie przypozwanego do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego zależy wyłącznie od jego woli, a samo przypozwanie nie wywołuje żadnych skutków procesowych w sprawie, w której nastąpiło. Wywołuje natomiast skutki na przyszłość, zarówno materialnoprawne, jak i procesowe w ewentualnym postępowaniu, jakie, w związku z przegraniem sprawy przez stronę przypozywającą, będzie się toczyć w przyszłości między nią a przypozwanym. Są to skutki takie same jak skutki zgłoszenia interwencji ubocznej, o których mowa w art. 82, a więc odnoszące się do możliwości zgłoszenia zarzutu niewłaściwego prowadzenia procesu przez stronę przypozywającą.

PRZYPOZWANIE NIE WYMAGA OPŁATY SĄDOWEJ

 Przypozwanie nie wymaga żadnej opłaty sądowej. Niekiedy pozwany stosuje przypozwanie nie jako środek obrony, lecz po to, aby odwlec zamknięcie rozprawy. Przypozwanie jest instytucją prawa procesowego, niemniej otrzymanie przez osobę trzecią zawiadomienia o toczącym się procesie może jednocześnie wywołać, na podstawie wyraźnych przepisów, skutki materialnoprawne (por. art. 573, 665 i 884 k.c.).

W praktyce obserwowalna jest praktyka dekretowania pism procesowych zawierających braki formalne w postaci braków elementów treści, o których mowa w art. 84 § 2 zdanie pierwsze in fine. Przypozwanie, które nie zawiera wskazania przyczyny ani opisania dotychczasowego przebiegu procesu (stanu sprawy), powinno podlegać uzupełnieniu na postawie art. 130.

PRZYPOZWANIE MOŻE BYĆ OBLIGATORYJNE

Przypozwanie może być obligatoryjne (np. art. 887 § 2). Ponadto przepisy pozakodeksowe przewidują obligatoryjne zawiadomienie osoby trzeciej przez sąd (np. art. 15 ust. 2 u.o.p.l. - w sprawie o opróżnienie lokalu sąd z urzędu zawiadamia gminę w celu umożliwienia jej wstąpienia do sprawy; por. także art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm., według którego w postępowaniu sądowym o naprawienie szkody objętej obowiązkowym ubezpieczeniem OC niezbędne jest przypozwanie zakładu ubezpieczeń względnie Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego i Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

SĄD NIE BADA MERYTORYCZNIE PRZYPOZWANIA

Należy podzielić stanowisko judykatury, że sąd nie bada merytorycznie wniosku strony o przypozwanie, ale jedynie niezwłocznie doręcza osobie przypozwanej pismo procesowe zawierające przypozwanie (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2007 r., I ACa 201/07, LEX nr 446233). Sąd nie może zatem ani zaniechać przypozwania, ani wydać postanowienia odmownego. Jednakże według orzecznictwa niewykonanie przez sąd obowiązku przypozwania może być podstawą skutecznego zarzutu apelacyjnego jedynie w razie niewyjaśnienia przez sąd wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy, gdyby okazało się, że interwenient uboczny dysponuje dowodami nieznanymi stronom i sądowi (por. wyrok SN z dnia 23 marca 1973 r., II CR 68/73, OSPiKA 1973, z. 10, poz. 197; wyrok SA w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2007 r., I ACa 201/07, LEX nr 446233), co nie zmienia tego, że zaniechanie przypozwania przez sąd powinno podlegać ocenie jako rażące uchybienie prawa przez sędziego w świetle przepisów ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, chyba że przypozwanie jest dokonywane przez stronę w końcowym etapie procesu z zamiarem obstrukcji procesowej (zob. uwagi do art. 3 i 6 § 2).

Odpowiedz

Przekaż dalej